İnsanlar neden din insanına ihtiyaç duyar, daha doğrusu neden dine ihtiyaç duyar? Gerçekten tam olarak işlevleri ne? İnsanlar Yaradan’a inanmak, onunla iletişime geçmek için başka bir insana mı başvuruyor? Bu saçmalığa nasıl inanabiliyorlar? Bu insanlar neden bu kadar anlaşılmaz, karmaşık, neden aklımda bu kadar çok soru var? Kafayı yemeden daha fazla insanlaşmadan işimin başına dönmeliyim. Umarım şu bilim insanları bir an önce çözüm bulur ve beni bu dertten kurtarırlar. Aslında aklımdaki soruları insanlara

Çünkü ‘bilinmeyen’, insanın en büyük korkusu, ‘anlaşılamayan’ da insanın en büyük imkânsızıdır. Her şeyi kazanmak için, önce her şeyi kaybetmek gerekir. Z kuşağı, insanların insan gibi yaşadığı, ezilip ayrışmadığı, kulun kula diz çökmediği düzenleri var etmek, bilime, eşitliğe ve kendi olabilme özgürlüğüne ulaşmak için dünya tarihine göz gezdirmelidir.

“Sizin hiç babanız öldü mü?” diye sorar bir şiirinde Cemal Süreya. Tülay Pırlant’ın ‘Tekrar Buluşuncaya Kadar’ kitabı bize bu dizenin diğer kutbundan bakmamızı sağlayacak bir dünya sunuyor. Dahası, kurmaca da değil bu dünya. Gerçeğinde ötesinde bir gerçek. Acı eşiğinin aşıldığı; kalbin beşerî bütün vasıflarından arındığı, Yaradan’a yöneldiği, bütün zamanları tek bir anın derinliğine sığdırdığı ve her iki dünyaya da bu ‘sığmışlığın-sığınmışlığın’ merkezinden baktığı bir hâl içinde doğuyor kelimeler Tülay Pır

“Yaşamı boyunca asla kendisi için bir şey yapmamıştı. Hep başkalarının istekleri, yönlendirmeleri veya direktifleriyle hareket etmek durumunda kalmıştı. Zaten büyüklerine karşı ne itiraz edebilecek bir yapısı ne de gücü vardı. Cehalettin, yokluğun, yoksunluğun ve de iletişimsizliğin kol gezdiği, ilkelliğin zirvesindeki bu dağ başında insandan aksi bir durum beklemek saflık yerine şaşırtıcı olurdu. Bu işler bir nevi alın yazısı, değişmez kaderiydi sahipsiz gençlerin… Ne sevgiden murat alabilmişti ne de şefka

Pencereden dışarıyı seyrediyorum, her yer yeşilden kahverengiye dönmüş, aşırı sıcaklardan bunalan meyveler kendi kendilerini yiyip bitirmiş, buruşmaya yüz tutmuş. Gökyüzündeki kuşlar yavaştan bir hazırlık içinde, göç zamanları yaklaştı. Arka bahçedeki ağaçların meyve vermesine daha var. Dünyanın döngüsünü anlayabiliyorum ama ya insanlar? Her şey kendini şu elma, armut kadar açıkça belli etse, elmanın günahla armudun anaçlıkla ilişkilendirildiği gibi insanlar da bir şeylerle ilişkilendirilebilse dünya daha y

Çok ama çok özledim sizleri… DENİZ’le şakalaşmayı, boğuşmayı… HÜSEYİN’in tunç abide gibi hiç kıpırdamadan oturmasını, elindeki çakmağı evire çevire dizine vurmasını, YUSUF’un sedirin üzerinde uyumasını, Hüseyin’in Yusuf’u göstererek, “Siz gittikten beri işte böyle uyuyor,” demesini hiç unutmadım.

Tayyar Öztürk, Londra’da başlayan Merzifon’da temellenen ve oradan İtalya Trento’da anlamını bulan Merzifon Karası üzümünün ve onun nefis şarabının öyküsünü anlatıyor bu kitapta. Yıllar sonra Anadolu’da, sanki bir ikinci ‘Suyu Arayan Adam’ hikâyesi yineleniyor. Bunca zaman sonra Anadolu’nun yok olan bağlarından süzülen hikâye, Sarıköy’deki mütevazi mahzende demlenmeye yatırılıyor. Burada keyfince dinlenip demlenen Hayyam’ın ‘gül renkli şarapları’ ülkenin dört bir yanında kadehler ve şişelerde parıldıy

bana sakın güz geliyor toplanalım deme ben en çok güzde severim dağılmayı aşk için çıkar ortaya bütün renkler sana olmadı turuncuya tutunurum sarıya kahverengiye ve yağmura belki... güz ayrılıktır tutulmayalım deme sakın aldanma kırlangıçların göçtüğüne tellere bak serçeler de özlemeyi öğrendi benim gibi gelecek günleri bekliyoruz ufkun ötesinde bilirim ki her güz bahar saklar içinde...

Bir dünya isterim yalansız olsun İnsanlar isterim çıkarsız sevsin İnsanlık adına gerçek bir yürekle Bir ülke isterim kardeşçe yaşanılan Dostlar isterim gerçek olan Mert olan kardeşçe, insana yakışan Özgürlük isterim Dağlar gibi, rüzgâr gibi, sevda gibi El ele kardeşçe, insanca

Ah zamparaların kırışmış kalın derileri nasıl da ağır kokar bilmezsiniz siz. Leş yiyiciler bile dünyanın en egzotik kokularını sürünmüş iç gıcıklayıcı yosmalar gibi kalır yanlarında. Yüceliğe yabancı insanın, kalbine zerk edilen aşağı hislerin yüzeye çıkan kirli kokusudur bu. Hırsızın, tırnakçının, yankesicinin eli ile bir aşüftenin apış arasındaki günahın kiri başka başka kokar. Aşkın duyguların kokularını da iyi bilir bir köpeğin burnu.

Bir tek parçada yakalayamıyordum onu. Birçok kadın, birçok erkek yüzü gelip geçiyordu hafızamdan… Kaç yüzden, kaç parçadan oluşuyordu bu yüz? Hepsi mi Hasret’ti? Bir zaman dilimi ve birden fazla parçaya bölünmüş bir yüz. Her bir parçadaki görüntüyü ötekinin üstüne, yanına koymaya, eklemeye çalıştım. Uymuyordu. O zaman, “Neden bir tek kişiyi bekliyorum ki,” diye düşündüm. Gelen bir kişi değildi ki, gelen bir zamandı, bir zamanın içinde kalan silik siluetler. Her şey onların peşine takılıp gelecekti bir

Karısını uyandırmaya çalıştı ama olmadı. Korkmaya başladı, komşularından yardım istedi. Zewê kendine geldiğinde evin girişindeki tahta divanda yatıyordu; başında ıslak bir havlu, karşısında da komşu kadınlar vardı. Zewê yerinden fırlayıp kalkmaya çalıştı ama komşu kadınlar üzerine çullandılar. Zewê avazı çıktığı kadar, yeri göğü inletircesine, “Zarokên miiin, zarokên min ji min dizîn, xeberê bidin cendermeyan, zarokên miiiin1” diye çığlıklar attı ve tekrar kendinden geçti. Zewê bir haftayı yüksek at

Ozan, semtlerindeki kültür merkezinde yapılan çocuk şenliğine gittiğinde neler gördü neler... O gün hem çok eğlendi hem de sanat alanındaki meslekleri tanıdı. Bir müzisyen, bir palyaço, bir ressam, bir yazar... Ozan öyle etkilendi ki, büyüyünce onlara benzemek istedi... Ozan sonunda hangi mesleği seçti dersiniz?

Seda üç yaşını doldurmuştu, ama hâlâ konuşmaya başlamamıştı. Annesiyle babası buna çok üzülüyorlardı. Sonra ne mi oldu? Seda o yıl doğum gününde o güne kadar hiç duymadığı bir sesle uyandı: “Adım Pap Pap’tır benim, sıradan biri değilim. Şarkı söyler dans ederim”

Armağanları kim sevmez? Doğum gününde, yeni yılda, bayramlarda aldığımız armağanlar bizi çok mutlu eder. Hele bu bir gün değil, yıl boyu her hafta bizi mutlu eden bir armağansa... Uğur o yıl doğum gününde çok ilginç bir armağan aldı. Bunun ne olduğunu merak ediyor musunuz? Öyleyse, kitabınızın sayfalarını çevirmeye başlayın...

Metin, annesiyle birlikte teyzesinin yeni aldığı eve giderken çok heyecanlıydı.. Gizli bir bahçesi olduğunu duyduğu evi çok merak ediyordu. İki katlı ahşap evde gördükleri, Metin’i çok şaşırttı. Kapıların, pencerelerin, gizli bahçedeki havuzun, bahçe masasının şekilleri birbirinden farklıydı. Metin o gün, hem farklı şekilleri öğrendi, hem de gizli bahçenin gizemini... Siz de öğrenmek ister misiniz? (Arka kapak)

Farklı olan, bize benzemeyen insanlar kötü ya da tehlikeli midir? Sema ile Sima, fırtınalı bir günde denizden gelen konukları görünce çok şaşırdılar. Derilerinin rengi karaydı, farklı bir dilde konuşuyorlardı. Sema ile Sima, evlerinde konuk ettikleri ailenin küçük kızı Ayşa ile oynarken pek çok şey öğrendiler. Siz de onlara katılmak ister misiniz?

Sizce yalnız kuşlar mı uçar? Hayır mı? Bunun yanıtını Minik serçe de bilmiyordu. Serçecik, çayırda uçtuğu ilk gün çok eğlendi ve pek çok şey öğrendi. Onu en çok, kuş olmadığı hâlde uçabilen hayvanlar şaşırtmıştı… Kanadı olup uçabilen hayvanları merak ediyor musunuz? Minik serçeyi izleyin o zaman.

Üç kardeştiler. Yeni doğmuşlardı. Yumak ile Uykucu’ya hemen ev bulundu. Ama tüylerinin rengi kara olduğu için Kara’yı kimse istemedi... Bunun nasıl bir duygu olduğunu düşünebiliyor musunuz? Farklı olduğunuz için dışlanmak... Minik kedicik de çok üzüldü. Ama farklılıkların zenginlik olduğunu düşünen insanlar da vardı...