İnsan kimdi, neye benzerdi? Tepesi attığında ayıyı andırıp anlaşılmaz naralar atabiliyordu. Aslında dağdan, taştan kopup sabit köyler inşa etikten sonra bozulmuştu. Güneşi, ayı sihirle kutsayan insan göksel bir tanrıya bağlandıktan sonra sevgisini paylaşamadığından mı bunca cinayet işliyordu? İnsan kimdi ve nasıl insanlaşmıştı? Günahlarından, kirlerinden arındırılmış birine insan denebilir miydi? Tilki başını boşlukta birkaç kez salladı. Günahlarından, kirlerinden arındırılmış birine “İnsan denemezdi!” İnsa

Aziz, öteki dünyada ölümün olmadığını düşünmek bile istemiyordu. Bir eli yağda bir eli balda olsa bile, hizmetine yetmiş değil, yüz yetmiş huri verilse bile yaşamın olduğu yerde acının hazdan bin kat fazla olduğunu biliyordu. Bu nedenle kendini ölümsüzleştireceğini düşündüğü romanı bitirmeden öldü.

Neylersin, güneş herkesi iyi ısıtmaz. Her insanın tuttuğu bir yol, o yolda da yığınla taş olur. Umudu tükenmeyen için taşları temizlemek bir işten sayılmaz. Esas umutsuz olan için zor, her taş koca bir dağa dönüşür o vakit. Mücadele, başarının sihirli gücüdür. Umut ile mücadele bir araya geldi mi hayatı vazgeçilmez ve anlamlı kılar. Hele umut, umudu olmayan bir hayattan daha değersiz ne olabilir?

Ali’nin aklına bir kelime takılmıştı. “Ben” ne demekti? Okuldan eve giderken yolda karşılaştığı herkese bunu sormaya karar

Gıcık Kırmızı eve geldiğinden beri Azra’nın keyfi yerinde değildi. Akrabaları yetmezmiş gibi bütün komşular Gıcık Kırmızı’yı görmeye geldi.

“Bütün çocuklar, aynı anda zıplasa dünyada bir titreşim yaratabilirler mi acaba?” diye düşündü bir çocuk ve “Günaydın!” dedi öteki çocuğa.

Maya, kazaktan sökülen bir ip gibi söküldü ülkesinin topraklarından. Yol boyunca geçtiği şehirlerin ve ülkelerin farklı bir kokusu olduğunu düşündü. Ama hiçbiri, doğduğu şehrin eski günleri kadar güzel kokmuyordu.

“Bugün ne yapsam harika bir gün olur?” diye düşündü Kikiro. İçinde mecburiyetler olmayan günleri seviyordu. Bugün de o günlerden biriydi. Ama ne yapmak istediğine bir türlü karar veremedi.

Plastik çiçek Açi’nin en büyük hayali, gerçek bir çiçek olmaktı. Çünkü o, mevsimlerin değişken hallerini hissetmek istiyordu. En çok da toprağın tadını merak ediyordu?

Kanguru Kuan’ı özel kılan şey farklılığıydı. Ama onu her zaman seven ve ona yardımcı olan Mavi Gölge vardı. Bir gün canı çok sıkılan Kuan, ormanda dolaşmaya karar verdi.

Kimse onun uçtuğunu görmemişti. Ama Kuziko, sürekli uçma maceraları anlatıyordu. Neyse ki çoban onun bu maceralarını duymamıştı. Yoksa uçmasın diye ayağına taş bağlayabilirdi.

Üçgen Köy’de her şey üçgen şeklindeydi. Üçgen köylüler bu üçgen hayattan çok memnundu. Hepsi huzurlu ve mutluydu. Fakat bir gün bir şey oldu. Köyde bir canavar görüldüğü duyuldu.

Çizgi film izlerken masanın altında bir böcek gören İnci, çok korktu. Adının Ceki olduğunu öğrendiği böcek, ilginç bir böcekti. Söyledikleri İnci’nin kafasını karıştırdı.

Bütün bunları bir yeraltı dünyasından yazıyorum sunduğun şarap gönül tasından gönül tasıma insan mutfağa girer ya önce kabına sen de kalbimden girdin bana

Hep birlikte bir ‘yol’daydık. Beraber yürüdüğüm bu insanların, bir yandan zaaf ve yürekli yanlarını fark ediyor, diğer yandan ortak amaçlar adına el ele sürüklendiğimiz ve mevcut dünyanın pisliklerini yıkayacağına inandığımız bir nehirde âdeta hep birlikte yüzüyorduk. Akıntının fazla olduğu yerlerde zaman zaman kontrolü kaybetsek de, bu suların dışında geleceğin ve güzelliklerin var olmayacağına inanıyorduk. Önümüzde, bizi bekleyen sivri kayalar vardı ve akıntıya kapılıp yüksek bir şelaleden düşmek belki ka

Bazı meslekler gözlem yapmaya uygundur. Eczacılık bunlardan biridir. Şehirler ilkleri yaşarken insanlara çokça malzemeler verebilir. Gerek eğitimiyle gerek gözlem ve sorunlara yaklaşım noktasında pratik çözümleriyle verdiği mücadelenin öyküsel akışını sade bir dille kaleme alan Eczacı Mahmut Siyahhan, anılarına dair anlatısıyla bazen güldürürken bazen hüzünlendiriyor. Bu çalışmadaki her konunun okura aynı heyecanı yüklediğini Siverek gibi kadim bir şehrin ve İstanbul gibi metropoldeki hastaların ruh hâlleri

Ölümün kol gezdiği yerde ağır göz kapakları hayatın hızlı kan akışı, derisinde açık yarası şimdi insanlar diken üstünde yürüyorlar “ölümlerden yaşama” -ya sonra…

Annemin sığınaksız ezeli sakar vasisi Babamın ayağında eğreti duran, rutubetli yırtık terliği Ağabeyimin ‘familyanın değişiği’ diye sevdiği Tanrı’nın başı secdeye varmamış dilsiz fahişesi diye yerdiğiyim Aşkın robdöşambrlı kedisi Klinik psikiyatrinin iflah olmaz cezai ehliyetsizi Mahallenin çift başlı ahlak silsilesiyim Fakültenin onur belgeli pejmürde bitlisi

Güneş doğarken bile; bedeninizin sol yanından hiç gitmiyorsa, hep mıhlanıp kalmışsa gözlerinizin en derin uykusunda, bedenini hayal edip duruyorsanız, özlemiyle kavga edip savaşıyorsanız, sevdalı gözlerle bakan geceler yaşıyorsanız nedensiz... Kırılgan, unutkan hallere düşüyorsa nefesiniz; elleriniz, kollarınız onu sarmak istiyorsa, hiç düşmediğiniz hallere düşüyorsanız, giden bütün yollarda aklınız onda kalıyorsa, oturduğunuz masada onun adını yazıp, kağıdı buruşturup atıyorsanız büyük bir heyecanla... Bir