Mustafa’nın kucağından mevtayı alan görevlinin Ayşe’nin cesedini denize atması saniyeler sürdü. Baba ve oğlunun göz bebekleri âdeta yerinden fırladı, nefesleri kesildi. “Ne yaptın? Ne yaptın sen?” diye çıkıştılar görevliye. Şaşkındılar, en sevdikleri varlıkları denizin karanlık ve hırçın sularına gömülmüştü. Her ikisinin de dizlerinin bağı çözüldü, derin bir boşluğa düşercesine yığıldılar ıslak zemine. Sen söyle baba, inancımız adına bu yola düşmek doğru mu? İnanç adına ayrıştırılan bunca insanın vebalini k

Zaman hızlı akıyor, hızlıca insan yutuyordu. Savaş tacirleri de zaman gibi hızlıydı, amansızca çıkarları peşinde koşturuyorlardı. Her şey vatan içindi. Vatandan payı olmayan mülksüz ve kimsesizler canhıraş bir şekilde vatan için savaşıyorlardı. Vatan bu! Büyük laf. Her şey o kadar hızlıydı ki, yazarlar, sanatçılar savaşın puştluklarına yetişemiyorlardı ve yazamıyorlardı. Ahlak, sıkılan kurşunlarla delik deşik olmuştu... Auschwitz, Theresienstadt birçok ailenin soyağacını kurutmuş, yaşayanlar içinde de derin

“İnsan çok sürmeden kendini yeni bir sınırda bulacak. Aşılacak yeni bir surun dibine kadar genişletecek uygarlığını.” “Çünkü cennet bahçemizin duvarları yıkıldı, yıkılmakta. Artık bize o sınırlar yetmiyor.” “Yıkımla beraber dışarıda kalan bütün yırtıcı hayvanlar, gecenin çocukları içeriye girdi. Artık yeni bir iletişim var.” “Onlardan öğreneceğimiz o kadar çok şey var ki!” “Bu bilgi transferi bizi allak bullak ediyor. Bu çok doğru! Ama felaket ve krizler olmadan gelişmeler de olmuyor.” “Bize bilmediğimiz, b

“Rastlantıya neden olan şey, hesapta olmayan olaylardır.” Aniden irkildiğimi hatırlıyorum. Rastlantı sözcüğü, bu gizemli kadının ağzından bir kehanet haberi gibi gelmişti bana. Dönüp onun yüzüne baktım inceleyen bir bakışla. Yüzünde mutsuz bir ifade vardı. Ben ‘Seninle rastlaşmamızda hesapta olmayan nedir acaba?’ diye düşünürken dönüp bana baktı; temiz ve güzel yüzünü donuk bir beyazlığın gölgelediğini gördüm. Derin bir üzüntü, gözlerinde yardım isteyen bir ifade sanki...

Yıl 1920-21’ler… Samsun-Bafra’dan Amasya’ya, oradan Tokat, Sivas, Malatya, Dersim (Tunceli), Bingöl, Muş, Bitlis, Van, Diyarbakır ve Siverek’e uzanan (Fümya) Saniye ablanın acılar içinde geçen duygu yüklü hikâyesini okuyacaksınız. Yaşanmış bu gerçek hikâyede anlatılanlarla yüzleşmek, anlatılanların üzerinde durmak ve tartışmak gerekiyor. Çünkü yeni acı öykülerin yazılmaması ancak ve ancak geçmişteki acı öyküleri anlatıp onlarla yüzleşerek ve insanlara o acıları yaşatanlardan hesap sorarak mümkündür.

Yıldız’ın tekmeleriyle kendime geldim. Elimi karnımın üzerinde sağa sola hareket ettirerek onu okşamaya başladım. Gözyaşlarım alabildiğine akıyordu. “Canım kızım, bu hareketlerin geçmiştekilerden oldukça farklı. Neden bu telaş, yoksa nail mi oldu sana? Korkma kızım, ölümden başka hiçbir kuvvet ayıramaz seni benden. Kader de uğruna ölmek varsa da olsun, mükafat olur benim için. Seni yaşatmak adına feda edeceğim canımı.” Yaşanmışlıklardan esinlenerek ve hayali karakterle gerçekler ile kurgusal gücün harmanlan

İnsanlar neden din insanına ihtiyaç duyar, daha doğrusu neden dine ihtiyaç duyar? Gerçekten tam olarak işlevleri ne? İnsanlar Yaradan’a inanmak, onunla iletişime geçmek için başka bir insana mı başvuruyor? Bu saçmalığa nasıl inanabiliyorlar? Bu insanlar neden bu kadar anlaşılmaz, karmaşık, neden aklımda bu kadar çok soru var? Kafayı yemeden daha fazla insanlaşmadan işimin başına dönmeliyim. Umarım şu bilim insanları bir an önce çözüm bulur ve beni bu dertten kurtarırlar. Aslında aklımdaki soruları insanlara

Bir tek parçada yakalayamıyordum onu. Birçok kadın, birçok erkek yüzü gelip geçiyordu hafızamdan… Kaç yüzden, kaç parçadan oluşuyordu bu yüz? Hepsi mi Hasret’ti? Bir zaman dilimi ve birden fazla parçaya bölünmüş bir yüz. Her bir parçadaki görüntüyü ötekinin üstüne, yanına koymaya, eklemeye çalıştım. Uymuyordu. O zaman, “Neden bir tek kişiyi bekliyorum ki,” diye düşündüm. Gelen bir kişi değildi ki, gelen bir zamandı, bir zamanın içinde kalan silik siluetler. Her şey onların peşine takılıp gelecekti bir

Etrafımda sadece Öldürülmek İsteyen Bir İnsan, Öldürmek İsteyen Bir İnsan, boş bir Tabut, açık bir Mezar ve bu dördünün istekleri var. Öldürülmek İsteyen İnsan onu öldürecek olan kişinin duygularını, Öldürmek İsteyen İnsan ise öldürdükten sonra hangi duyguya sahip olacağını merak ediyordu. Tabut kullanılmak, Mezar da bir an önce kapanmak istiyordu. Bu dört istek birbirlerine ne yapacaklarını bilmeden bakıyor, öylece duruyorlardı. Bu duruşun bitmesi içinse ilk olarak Öldürmek İsteyen İnsan’ın harekete geçme

Deluva, sanki yakınıyormuş gibi yeni doğmuş bir çatlaktan kendi göğsünü ana olarak ve binanın yıkılışını da çatlaklarına bir adres gibi çiziyor. Yakalanan binanın üzerinde yer ediniriz, diye sevinmesini biliyor hemen bir kapı ve çatlaklar da bu kapıya öfkeleniyor, sonra da öteleniyor açılmak üzere bu kapı. İsterse Deluva hep bir merdiven gibi durabilirdi, hemen de yanında çatlaklarıyla, çok çok uzakları da gösterebilirdi. Binanın ilk hâli ve sonraki çatlaklarla eğrilen hâli arasındaki fark, karanlık duvarla

Alişan Karahan’ı 1980 öncesinden tanırım. Kır yoksullarının ekonomik, demokratik mücadele örgütü KÖY-KOOP’a el ve güç veriyordu. Dostluğumuz, yol arkadaşlığımız günümüze değin sürdü. Alişan hoca sadece bir eğitim emekçisi değil, toprağın, dostluğun, bilginin de üreticisidir. Çukurova’nın bereketli topraklarının sömürüsünün, bölge illerindeki açlığın, yokluğun ve yoksulluğun da tanığıdır. Tanıklığını ve yaşadıklarını aklının ve vicdanının penceresini açıp, şiirleriyle, öyküleriyle bizimle paylaşmıştır.

O gece ana kız kucak kucağa uyudular tek kişilik hasta yatağında. Bu, Heşin’in çok uzun süredir özlemini çektiği bir kucaklaşmaydı… Tek kişilik hasta yatağında iyileşmesi gereken iki kişi vardı aslında. İkisi de görme kaybı yaşıyordu. Heşin birkaç gün önce görme kaybı yaşamaya başlamıştı ama Elif görme yetisini kaybedeli çok olmuştu. Kızlarının kişilik, kimlik ve yaşamları üzerine kurduğu tahakkümle kendini güçlü hissediyordu. Elif’in takındığı bu tutumun, aslında çocukluğundan beri hayatında olan erkekleri

Resul, ihtiyara olan ilgisini kaybediyor artık, başını kaldırıp ırmağa bakıyor. Bir yılan gibi kıvrılıp gelen, her dilden hikâyelerle beslenip toprağın kuruyan yüzeyinde bir dilek ağacı gibi uzanan, tüm iyilerin ve kötülerin tek muradı olan Dicle’nin sesi ihtiyarın sesini bastırıyor. Yüce anlatıcının, kaynağında hırçın olan ve yol aldıkça yorgun bir dervişe dönüşen Dicle’nin, sesi bir ezgi gibi içine doluyor Resul’ün. Bu yüzden Bağdat’a kızgın değil Resul, ihtiyara da öyle, Nesimi’yi zindanlarında bir yıl b

Bermal yalnızca bir roman değildir. Aynı ülkenin farklı bölgelerindeki yaşamların anlayış farklılıklarını anlatması adına önemlidir. Erkekler, kadınlar, çocuklar, akraba ilişkileri, evliliklerdeki mağduriyetler ve asırlar boyu insan haklarını ihlal eden anlayışların tümüne ayna tutuyor bu roman. ... On iki bin yıllık bulutlar bir yağsa rahatlasa her yanı paklasa duyulur mu Bermal'in sesi... (Arka kapak)

Hep birlikte bir ‘yol’daydık. Beraber yürüdüğüm bu insanların, bir yandan zaaf ve yürekli yanlarını fark ediyor, diğer yandan ortak amaçlar adına el ele sürüklendiğimiz ve mevcut dünyanın pisliklerini yıkayacağına inandığımız bir nehirde âdeta hep birlikte yüzüyorduk. Akıntının fazla olduğu yerlerde zaman zaman kontrolü kaybetsek de, bu suların dışında geleceğin ve güzelliklerin var olmayacağına inanıyorduk. Önümüzde, bizi bekleyen sivri kayalar vardı ve akıntıya kapılıp yüksek bir şelaleden düşmek belki ka

Bizans romanları yazmaya devam et Alp. Sen Bizans tarihinin benden bir sonraki nesil yazarlarından birisin. Ben tarihi iyi inceledim, yazdım. Sen üstüne çok güzel romanlaştırıyorsun. Bu seninkisi önemli bir yetenek. Byzantinolog Radi Dikici 'Bizans Yolunda Mahşerin Dört Atlısı' kitabı yazarın 'Metamorfoz Günlükleri' ve 'Aşkın Bizans Hali' romanlarından sonraki üçüncü romanı (tarihi fantastik kurgu novella). İlk iki kitabının özellikle akademi çevrelerinden, tarih öğrencilerinden ve 'Bizans Tarihi'ne meraklı

Onun da düşleri vardı. Trenlere yüklenip gönderilen. Sonra geniş, kalabalık, hareketli alanları görüp yine dönmek zorunda kalan. Düşleri kendinden uzağa düşmezdi kızın. Bindirse de hepsini trene, bir sonraki istasyondan dönüveriyorlardı. Döndüklerinde yakışıklı bir gencin yüzünde olurlardı, iyi giyimli birinin gösterişli bavulunda dururlardı, güzel günler görmüş bir kadının kibar omuz çantasında saklanırlardı. Kimi zaman el ele tutuşmuş iki sevgilinin avuçlarının sıcaklığında uyurlardı.

Hislerimi ruhumun en ücra köşelerine gömüp seninle o şekilde arkadaşlık edeceğim. Tabii sen de benimle arkadaşlığını devam ettirmek istersen. Senden hoşlandığımı bu şekilde itiraf etmiş bulundum. Seni ilk gördüğüm günden beri bu duyguların esiriyim. Platonik de olsa sana aşık olmak çok güzel bir duygu. Ben hayatımda ilk defa aşık oldum. Bu duyguyu ilk defa tattım. Bu denli güçlü bir duygu olabileceğini tahmin etmemiştim. Emin ol bu duyguyla hemhal iken bununla başa çıkmak imkânsız. Her anımda yanımdasın, dü

Bölgenin kaderiydi bu, parayı veren istediği kızı satın alabiliyordu. İnsanoğlunun var edildiği bu topraklarda kadının zerre kadar önemi yoktu. Bazen sağır ve lâl, bazen de kimsesiz ve çıplaktı kadın. İnsanlar arasındaki eşitsizliğin başladığı an, kadının ikinci plana itildiği kültürle başlar aslında. Kadının sadece fiziksel varlığı vardır bu topraklarda. Bilinci, düşünceleri, tercihleri, istekleri yoktur...

Çarpıcı, kışkırtan, ilerledikçe yüzünüze yumruk atan bir roman. Yaşadığı çağın en cesur yazarlarından biri olan Joyce, kendisini dünyanın en iyi yazın ustalarından biri yapan -tıpkı diğer eserlerinde olduğu gibi- bu eserinde de bizleri düşüncenin en uç noktasına taşıyor. Eleştiriyor, tekrar tekrar okutuyor belki de cümlelerini. Zor bir kapı kendisininki. Birkaç defa çalmak gerekiyor Joyce'nin evinin tokmağını. Çalmak ve mutlaka içeri girmek gerekiyor...