Osmanlı Meclisinin Ermeni mebuslarından Vahan Papazyan’ın ‘Anılarım’ı aslında 3 cilttir. İlki 1950, ikincisi 1952’de basılmış; sonuncusuysa 1957’de tamamlanmıştı. Biz, 2. ciltten başladık yayımlamaya. Çünkü bu cilt, tarihimizin önemli bir bölümünü oluşturan Sultan II. Abdülhamit’in istibdat rejimini, 31 Mart Olayını, Adana Katliamı’nı, II. Meşrutiyet dönemini, 1878 Berlin Antlaşması gereğince 1913’de Vilayat-ı Sitte’de geniş çaplı reformlar yapılması için gündeme gelen, ancak bir süre sonra savsaklama oyunu

Osmanlı hükümetinin İmparatorluk sınırları dahilindeki Ermeni azınlığı yok etmek için 1895’te başlattığı kasıtlı, acımasız ve örgütlü seferberlik, 1915’te zirveye ulaştıktan sonra da yaklaşık 7 yıl daha sürmüş ve neredeyse 2 milyon ölümle sonuçlanmıştır. İşte o yıllara tanık olmuş bir din adamı olan Abraham Hartunian’ın anıları, bir zamanların gururlu ve çalışkan Ermeni halkının nasıl parçalanmış kalıntılara indirgendiği süreci anlatıyor. Aslında Hartunian anılarını öfkeyle harmanlanmış bir intikam arzusu y

Çok ama çok özledim sizleri… DENİZ’le şakalaşmayı, boğuşmayı… HÜSEYİN’in tunç abide gibi hiç kıpırdamadan oturmasını, elindeki çakmağı evire çevire dizine vurmasını, YUSUF’un sedirin üzerinde uyumasını, Hüseyin’in Yusuf’u göstererek, “Siz gittikten beri işte böyle uyuyor,” demesini hiç unutmadım.

Tayyar Öztürk, Londra’da başlayan Merzifon’da temellenen ve oradan İtalya Trento’da anlamını bulan Merzifon Karası üzümünün ve onun nefis şarabının öyküsünü anlatıyor bu kitapta. Yıllar sonra Anadolu’da, sanki bir ikinci ‘Suyu Arayan Adam’ hikâyesi yineleniyor. Bunca zaman sonra Anadolu’nun yok olan bağlarından süzülen hikâye, Sarıköy’deki mütevazi mahzende demlenmeye yatırılıyor. Burada keyfince dinlenip demlenen Hayyam’ın ‘gül renkli şarapları’ ülkenin dört bir yanında kadehler ve şişelerde parıldıy

O güzel insanlar Döndüler gittikleri yerlerden Yağmur yağdı Buzdan evlerimize Tuzdan aşlarımıza Bal oldu Sofralarımızda.

Sorarsanız en acısı hangisidir diye; bence sevilen bir yürek tarafından aldatılmak.Veya seven bir yüreği aldatmak. İşte belki de bu hayatın en acı yanı.Karıncalarla konuşan ve boşluklarının girdabında çabalayıp duran kadınların hikayesi: KOCAMIN SEVGİLİSİ. Alev Akakar

Arzu var bir de. Arzu''... Neler düşünülerek konmuştur ismi değil mi? Belki de sadece babaannesinin adıdır. Ya da babası Arzu adında bir kadına aşıktı bir zamanlar... Ne umutlarla sarılmıştır kundaklara, ninniler söylenirken ne hayaller kurulmuştur geleceğiyle ilgili. Ya ilkokul forması giydiğinde? Bü- yüyünce doktor olacak benim kızım. demiş midir kimse. Ah Arzu! Kimlerin hayal kırıklığısın söylesene, diyesi geliyor insanın. Sonra birden sahne değişiyor kafamda; istenmeyen çocuk belki de Arzu. Dövüle dövül

Hayatın derinlerine kulaç atmaktır yazmak. Yaşam diye önünüze asılan fotoğrafın tek gerçeklik olmadığını bilmenin, fotoğrafın ardındakini keşfe çıkmanın öyküsüdür. Hayatı içine çekmek, yüzeydekini değil diptekini görmek arzusu... Bundan daha has bir varoluş biçimi bilmiyorum; işte, bunun için şiir!

Kemal Kurdaş'ın ODTÜ'ye, ODTÜ'nün Ankara'ya armağan ettiği güzelim ormanda çok sayıda köpek gruplar halinde yaşıyor. Çünkü ailelerin aldıkları köpekler, çocukları sıkılınca sokağa atılıyor. Büyük kentlerin çevrelerinde, tatil yörelerinde benzer deneyimler yaşıyor hayvanlar. Canlı hayvanlara cansız oyuncak işlevi yüklemekte sakınca görmüyor okumuş yazmış görünümlü kişiler. Bir de son yıllarda yaşamları boyunca bir hayvana elini sürmemiş çoğu kişinin sosyal medya üzerinden kedi köpek fotoğrafları paylaşma mod

Franz Kafka, 29 Kasım 1922 tarihli vasiyetinde geride bıraktığı her şeyin istisnasız yakılmasını isterken şunları söylemiştir: Yazdıklarımın içinde yalnızca şu kitaplar geçerlidir: Hüküm, Ateşçi, Dönüşüm, Ceza Sömürgesinde, Taşra Doktoru ve Açlık Canbazı anlatısı... Bu beş kitap ve anlatı geçerli diyorsam tekrar basılmalarını ve gelecek zamanlara ulaştırılmalarını istediğimi söylemiyorum. Aksine tamamen yitip gitmeliler; benim asıl dileğim budur. Fakat artık yayınlanmış oldukları için kimseyi bunları elde e

Her insan yaşamında kâbuslar yaşamıştır. Kalıcı olur, geçici olur, ama mutlaka vardır. Kâbuslar akılda kalır. Yaşamımızda belki mutluluklar daha fazladır ama akılda kalmaz. Oysa insanlar mutlu günlerini daha da artırmak için yaşar ve hep de onları anmak, onlarla yaşamak ister. Ne yazık, bu büyük bir aldatmacadır. Asıl kâbus nedir biliyor musunuz? Bu yüzyılda, böyle bir ülkede eli kolu bağlı yaşamak zorunda kalmak. Gerisi teferruat..

Kafka'nın 1909'la, ölümünden bir sene önce olan 1923 senesi arasında yazdığı günlükler, ölümünden sonra dostu Max Brod tarafından kitaplaştırılmıştır. Kafka, günlüklerini yayımlanma amacıyla yazmadığı için, Prag'daki hayatını, hayranlık duyduğu babasına olan hislerini, evlenmeye kendini ikna edemediği kadınla ilişkisini, pişmanlıklarını ve toplum tarafından dışlanmışlık hislerini bütün içtenliğiyle yazmıştır. Günlükler, Kafka'nın dayanılmaz bir gerilimle geçen yaşamını ve duygularını tüm çıplaklığıyla okuyu

Anlaşıldı mı? diye sordu. Anlaşıldı! dedik. Anlaşıldı komutanım, diyeceksiniz ulan, anlaşıldı komutanım! Ses etmedik, birbirlerine baktılar ve çavuş yanındakine başıyla işaretini verdi, er bağırdı: Dayak vaziyeti alll! Dayak yemeyi anladık tamam da, bu vaziyet nasıl alınacak, onu bilmiyoruz işte! Biz içeride, onlar dışarıda ve aramızda demir parmaklıklar var. Ama öğrenmemiz uzun sürmedi, önce ellerimizi parmaklıklardan dışarıya uzattık, patlayıncaya kadar vurdular, sonra da sırtüstü yatıp ayaklarımızı çıkar

Umut ve korku kendi içinde deneysel nihilizmini taşır. Umut ve korkudan kurtulunca geriye sadece hiçlik kalır. Martin Eden, bir anlamda bir uçtan bir uca savrulan günümüz insanının tragedyasıdır.