Öylece boş bir bakış, yaraya dokunan sözcüğün hasarlı tarihinden. İpe çekilmiş derslerin tutukevlerine bıraktığı güvercin ölüleri. Bizim gençlik saydığımız mektuplara iliştirilmiş posta pulunun taşıdığı mühür. Hep çığlık taşıyan peronların konuğu trenler. Elin ele değmediği yerde çoğalan linç, tende biriken soğukluk. Unutulmaya akan dost selamının kırılmış hâli. İçe büyüdükçe dünyayı eksilten boğuntu; nefesin çıkmaz sokağı. Kentte yabancı birer gölge halinde gezinen müsvedde kimlikler... Herkes, öldürülmüş

Gece gri tonlar halinde ilerlerken, el ayak eviçlerine çekildiğinde, bir süre sofra başında ince mutluluklarını tanımlamaya çıkacak insanlar. Sonra, sabah vardiyasının uykuya yatan insanları, birer ikişer gökyüzünden çekilen yıldızlar gibi kapatacak gözlerini. Çünkü artık, gece, grilikleri geçerek bütün kimliğiyle hissedilir olduğundan, kulübelerin ağır uykusunun yerini, sarayların ışıltılı varsıllığı alacak. Bizler, yaşamın ne varsa suretini yaşamaktan hep yorgun, onlar aslını astarını eskitmekten kibirli