Ben de dönüp baktım tabii, hiç olmamış da anısı kalmış, elini belime koyup uyuklamış, sabahları beni öperek uyandırmış, kese kâğıdına sarılmış birkaç ayçiçeğiyle kalbimi çalmış bir çocukmuş gibi… Ne zaman kuyruğum sıkışsa ne zaman arasam gözümüz kapalı öpüşürmüşüz, hiç küsüşmemişiz gibi… Sarılsak devler gibi, geçmişi geleceği unuturmuşuz gibi…

Değil mi ki aşkının rengine kendisi karar vermişti, onun rengine boyalı gezmeliydi. O aşk kabının şeklini de almalıydı. Aşk onu ne güzel kendine döndermiş, kendine benzetmişti. … Aşk bir kör düğümdü. Ne güzel bir tarifti. Ucu içinde olan, açıldıkça yeniden dolaşan, iç içe geçmiş hayatlar manzumesi. Karmakarışık ama insanların her hâline razı olduğu bir düğüm. Yüreğin itiraz etmediği bu karışık hâli sevmek, aşktı. Boğumlarda boğulmak, nefesini içine alıp bir daha vermemek aşk yolcularının işiydi.

Her sabah ve her akşam aşkımı gizlediğim çiçekli şiirlerde buluşurum seninle, Hüznümün adresi yüreğimi dizelerle birleştiririm sen bilmezsin, duymazsın sesimi... Öyle anlar yaşarım ki bazen kelimelerin bile değeri kalmaz. Kapkara bir kuyuda boğulurum içimde kalan derin sızıyla birlikte. Bazen gün batımı kızıl çukurlara dalarım, yanarım yandıkça kanar içim. Cehennem çanları çalar kulaklarımda. Sabah olunca yosun gözlerinin hayaliyle uyanırım düşlerimden. Bir tılsım beklerim her şeyi geri çevirsin diye. Yani

Ah... Sen benim ömrümsün, gözlerin geçip giden günlerime götürdü beni... Selime Zekiye, binlerce hayallerle Nil Nehri kenarına gelmişti, bir merasimle nehre yaklaştı, başını kaldırıp Nil Nehri'nin eşsiz ihtişamına baktı, büyülenmişti. Birkaç dakika nehrin zarif akışını izledikten sonra, kederlenip olduğu yerde oturdu... Sonra krem rengindeki ayakkabılarını, elinin yardımıyla çıkarıp bir kenara attı. Sonra, yavaş bir şekilde ayaklarını dizlerine kadar usulca akan nehire koydu... Derin bir nefes aldık