Şimdi uzaklarda bir yerlerde, arada yüzlerce, binlerce duvar bile olsa bir kemiğin kırılışını işitebiliyorum. Elektrik düğmelerine basıldığını, bir kapının kapandığını, bir sandalyenin devrildiğini, bir musluğun açıldığını, bir sabunun kayıp yere düştüğünü. Çığlıkları, küfürleri, her şeyi...

Gece Seçkin'i uyutup, iki gözünün siyah ve uzun kirpiklerine iki öpücük kondurduktan sonra yatak odasına geçer, sırtını kapıya dayar, sol eli kapının kolunda, sağ eli göğsünün üstünde, gözlerini sımsıkı kapatarak; kalbine gömdüğü için kimselere söyleyemeyeceği, yanına yaklaşılmaz, insanı tüketen, insanı kendine yabancı eden bir sırrın derin ve yakıcı acısıyla sessizce ağlardı.