Beş yaşında kollarını kaybeden Ayşe, ayrılmak zorunda kaldığı okulunun özlemini çekmektedir. Ayak parmaklarının arasına sıkıştırdığı kalem ve fırçayla, günler ve geceler boyu, evlerinin bodrum katında resimler çizmektedir. Bir gün köylerine bir öğretmen atanır. Ayşe'nin resim yeteneğini keşfeder! Sonra mı? Okul! Arkadaşlar! Resim yarışmaları! Bitmeyen Umut! Ödüller! Kollarına kavuşması! Ressam Ayşe artık herkesin dilinde bir efsanedir!

Özge, o gün yaşadığı anıyı, kalbinin en gizemli satırlarında bir sır gibi saklar. Ta ki günlükten öğretmene; öğretmenden, savrulan kar tanelerine kulaktan kulağa yayılana kadar... Minik bir kalbin, soğuk bir dünyayı gül bahçesine çevirişinin öyküsü... Kalbinin Gözü Olmayanın Yüz Bin Gözü Olsa Da Kördür.

Franz Kafka, 29 Kasım 1922 tarihli vasiyetinde geride bıraktığı her şeyin istisnasız yakılmasını isterken şunları söylemiştir: "Yazdıklarımın içinde yalnızca şu kitaplar geçerlidir: Hüküm, Ateşçi, Dönüşüm, Ceza Sömürgesinde, Taşra Doktoru ve Açlık Canbazı anlatısı... Bu beş kitap ve anlatı geçerli diyorsam tekrar basılmalarını ve gelecek zamanlara ulaştırılmalarını istediğimi söylemiyorum. Aksine tamamen yitip gitmeliler; benim asıl dileğim budur. Fakat artık yayınlanmış oldukları için kimseyi bunları elde

Yılmaz Odabaşı´mn bu hikâye kitabı, daha önce bir yayınevinin "ilkgençlik dizisi" için yazılmış, daha sonra gördüğü ilgiden dolayı ortaöğretim öğrencileri ve öğretmenlere yazarı tarafından önerilerek yeni basımları yapılmıştır. ... Yılmaz Odabaşı, ´Çocuklar ve Adresler´ adlı yapıtında, tüm hücreleri ile yaşamı tam tamına, bire bir veriyor. İlk sözcükten son sözcüğe kadar bilge bir gerçekle yorgun bir tebessüm arasında gelgitler yaşıyoruz. Dil ise görevinin dışına bilerek çıkmıyor; yani zor yolu seçiyor yaza