Bu şehri yazmak insanı başka bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolculukta Pers, Med, Babil, Akad, Sümer, Asur, Selçuklu, Osmanlı gibi büyük medeniyetler eşlik ediyor ve rehberiniz olup sizi dünyaya salıyorlar. Konu, hayatınızın mayalandığı şehriniz olunca, kaleminiz yer yer sizi takmıyor ve kafasına göre akıp gidiyor… Tarihin yarısı kadar yaşlı, hazan ruhlu Siverek’te yaşam; kan, ter ve gözyaşı ile iç içe olmuştur hep. Bu olgu Siverek’te insanı erkenden olgunlaştırır. Siverek, bazen kuçe çıkmaz dar bir sokak, baz

Fakat zaman incelikli bir katil idi... Güler Kalem

“Yaşamı boyunca asla kendisi için bir şey yapmamıştı. Hep başkalarının istekleri, yönlendirmeleri veya direktifleriyle hareket etmek durumunda kalmıştı. Zaten büyüklerine karşı ne itiraz edebilecek bir yapısı ne de gücü vardı. Cehalettin, yokluğun, yoksunluğun ve de iletişimsizliğin kol gezdiği, ilkelliğin zirvesindeki bu dağ başında insandan aksi bir durum beklemek saflık yerine şaşırtıcı olurdu. Bu işler bir nevi alın yazısı, değişmez kaderiydi sahipsiz gençlerin… Ne sevgiden murat alabilmişti ne de şefka

Pencereden dışarıyı seyrediyorum, her yer yeşilden kahverengiye dönmüş, aşırı sıcaklardan bunalan meyveler kendi kendilerini yiyip bitirmiş, buruşmaya yüz tutmuş. Gökyüzündeki kuşlar yavaştan bir hazırlık içinde, göç zamanları yaklaştı. Arka bahçedeki ağaçların meyve vermesine daha var. Dünyanın döngüsünü anlayabiliyorum ama ya insanlar? Her şey kendini şu elma, armut kadar açıkça belli etse, elmanın günahla armudun anaçlıkla ilişkilendirildiği gibi insanlar da bir şeylerle ilişkilendirilebilse dünya daha y

Ah zamparaların kırışmış kalın derileri nasıl da ağır kokar bilmezsiniz siz. Leş yiyiciler bile dünyanın en egzotik kokularını sürünmüş iç gıcıklayıcı yosmalar gibi kalır yanlarında. Yüceliğe yabancı insanın, kalbine zerk edilen aşağı hislerin yüzeye çıkan kirli kokusudur bu. Hırsızın, tırnakçının, yankesicinin eli ile bir aşüftenin apış arasındaki günahın kiri başka başka kokar. Aşkın duyguların kokularını da iyi bilir bir köpeğin burnu.

Karısını uyandırmaya çalıştı ama olmadı. Korkmaya başladı, komşularından yardım istedi. Zewê kendine geldiğinde evin girişindeki tahta divanda yatıyordu; başında ıslak bir havlu, karşısında da komşu kadınlar vardı. Zewê yerinden fırlayıp kalkmaya çalıştı ama komşu kadınlar üzerine çullandılar. Zewê avazı çıktığı kadar, yeri göğü inletircesine, “Zarokên miiin, zarokên min ji min dizîn, xeberê bidin cendermeyan, zarokên miiiin1” diye çığlıklar attı ve tekrar kendinden geçti. Zewê bir haftayı yüksek at

"Ucu bucağı görünmeyen kalabalık Mardinkapı Mezarlığı’na yaklaştığında, binlerce yıldır şehirde yaşayanları tehlikelerden koruyan kadim surlar, halkına ölüm yağdıran bir cellada dönüşüvermişti..." Gerçek hayattan devşirilen bu hikâyelerde, Türk-Kürt ayrışmasının temelinde Kürtçeye getirilen yasakların yattığını görecek ve yasaklı dönemin yol açtığı acılara tanıklık edeceksiniz.

Yaşadığı zamana ve zaman zaman herkese biraz küskün olan ressamın ulusal ve uluslararası alanda kazandığı yığınla ödülü vardı. Sanatını her ne kadar ekspresyonist diye niteleseler de o buna hiç katılmadı. Hatta illaki bir sıfat eklenmesi gerekiyorsa kendini düpedüz sürrealist bir hayalperest olarak tanımlardı. Sıfatlara da inanmazdı. Daha doğrusu sıfatlar değer yargısının bir parçası değildi. Tuhaf adamdı ressam. Çoğu zaman dış dünyada olup biteni umursamazdı ya da sadece görmek istediğini görür, duymak ist

Sanırım biraz da beni burada tutan şey, korkunç olaylara sebep olabilecek o köstebeğin olası etkisinden çekinmem. Gönlünce ölememek ihtimalinin korkunçluğunu da unutmamak gerekir. Bu işlerin doğal seyrine pek karışmamak lazım galiba. Öylesine bir düşünce miydi acaba? Bakalım. Bilemiyorum. Yorgunum. Biraz kestireceğim.

“Okuyacağınız öyküler, bir kadının büyüme öyküleri… Aynı zamanda hayatta kalmak için kuşaktan kuşağa aktarılan, her kadının kendi yaşama uğraşıyla anlamlandırdığı, zaman zaman en ileriye taşıdığı, kimi zamansa iki geri, bir ileri… Dünyanın dertlerini kadın masallarıyla, mitleriyle ilişkilendirerek anlatan bir anlatıcıyı izliyoruz öyküler boyu. Bir tarafta gökten düşenler, diğer tarafta tavşan deliğine sıkışanlar! Acaba çıkış ne tarafta?” Neriman Ağaoğlu

“…Eve döndü Melike. Berkay da diğer erkekler gibiydi. Uzun uzadıya düşündü, ne onunla ne de başka biriyle evlenmemeye karar verdi. Berkay’ın kabalığına, böyle düşünmesine içerledi. Daha önce evlendiği kadınlar üzerine söyledikleri uğuldadı zihninde. Kendisi için anlayış beklerken, onu mahkûm etmesine izin vermeyecekti. Bütün gece Berkay’ın aramasını bekledi. Dayanamayıp o aradı, telefonu kapalıydı. Gözüne uyku girmedi. Gecenin ilerleyen saatleriydi. Televizyonu açıp karşısına oturdu. Elinde kumanda uyuya ka

Rica ediyorum anneme iyice bakın. Burada, kürsüde duran bu kolinin içinde yaşıyor zavallı. Bakın başıyla size selam veriyor. Ne dediğini anlayamazsınız, boşuna çabalamayın çünkü dili çürüyerek düştü, tek bir dişi bile kalmadı. Sanırım şu an bir gırtlağı da yok. Sürekli boğulur gibi sesler çıkaran bir anneyi kolide yaşatmak nasıl bir işkencedir bilir misiniz? Kendi eriyerek öyle küçüldü ki onu ancak böyle taşıyabiliyorum. Kolinin dışındaki poşete gelince, annemden düşen kurtlar ve sıvılar etrafa yayılmasın d

The author relates stories of everyday life in a small Turkish village where he has lived with his German wife “Die Frau” for two decades. His writing and the illustrations display a profound love of his and Die Frau’s adopted homeland and a deep appreciation of the absurdity of life in general and life in a small village in particular. Told with great humour and with occasional outbursts of pathos. Meet Nearly Normal Nuri and his brothers, Chicken Çetin [“Don’t even ask!”] and the White Settlers of a small

“Sevgili ölüm. Yerin yurdun burası senin. Burada kal, hoş bırak başımızı…”

...Kaç saat olmuştu evden çıkalı? Evden çıkmadan önce kafesi açıp kuşunu uçurdu. Bir ismi yoktu kuşun. Kuştu o. Kediyi sokağa bıraktı. Onun da bir adı yoktu. Kediydi o. Ölü balıkları toplayıp çöp kovasının içine attı. Onları bırakabileceği bir denizi yoktu. Öylece çıktı evden. Kalacak bir neden kalmamıştı. Derin bir nefes aldı. Menekşe kokuları denizin kokusuna karıştı. Elbisesini çıkardı, hardal sarısıydı elbisesi; severdi bu rengi. Denize doğru yürümeye başladı. Küçükken dinlediği başka bir masal geldi ak

Parmaklarımı sayıyordum. Her saydığımda belki bir parmağım eksik çıkarsa, eve dönmek için kendime bir bahane bulmuş olmanın sevincini yaşarım diye düşünüyordum. Oysa durup dururken parmaklarım eksik çıkacak değildi ya. Bunu ben de biliyordum. Eksik çıkarsa ne diyecektim? Bir parmağım düşmüş mü ya da bir parmağımı evde mi unutmuşum? İnsanların yüzlerine bakmıyordum, bakamıyordum, bakmak istemiyordum. Sokaklar bomboştu. İnsanlarla doluydu, adım atacak yer yoktu ama bomboştu.

Bazı insanlar yaşadıkları çağa sığamazlar. Bazı sanatçılar aslında hiçbir çağa sığamazlar. Wirginia Woolf bizi kimi zaman aydınlık içindeki karanlığa, kimi zaman da karanlıktaki aydınlığa davet ediyor. Elbette kolay değil Woolf'un düşün dünyasına girmek. Zincirleri kırmak, tabuları yıkmak ve mevcut her düzene karşı ses yükseltmek gerekmekte. Karmaşık bir hikâyeyi tersten okudunuz mu hiç? Ya da yaşadığınız toplumdaki aksaklıkları herkesten daha sert, daha kararlı, daha korkusuz eleştirdiniz mi? Şayet şimdiye

Şimdi uzaklarda bir yerlerde, arada yüzlerce, binlerce duvar bile olsa bir kemiğin kırılışını işitebiliyorum. Elektrik düğmelerine basıldığını, bir kapının kapandığını, bir sandalyenin devrildiğini, bir musluğun açıldığını, bir sabunun kayıp yere düştüğünü. Çığlıkları, küfürleri, her şeyi... Gece Seçkin'i uyutup, iki gözünün siyah ve uzun kirpiklerine iki öpücük kondurduktan sonra yatak odasına geçer, sırtını kapıya dayar, sol eli kapının kolunda, sağ eli göğsünün üstünde, gözlerini sımsıkı kapatarak; kalb

Yazar, kaleminden dökülen öyküleri nereye fırlatıp atacağına karar veremedi önce... Şöyle bir etrafına bakındı... Önünde uzanan masmavi, engin denizi gördü. Öyküyü ufuk çizgisinin ortasına kadar fırlatıp atıverdi. Ufuk çizgisinde yüzen öyküler dalga dalga kıyaya vurdu... Çocuklar, denizin kıyısında... Dalgaların kıyıya savurduklarını toplamaya başladılar. Kucaklarında; Umut... Sevgi... Doğa... Dayanışma... Barış... Ve Aylan Bebek vardı.