Annemin sığınaksız ezeli sakar vasisi Babamın ayağında eğreti duran, rutubetli yırtık terliği Ağabeyimin ‘familyanın değişiği’ diye sevdiği Tanrı’nın başı secdeye varmamış dilsiz fahişesi diye yerdiğiyim Aşkın robdöşambrlı kedisi Klinik psikiyatrinin iflah olmaz cezai ehliyetsizi Mahallenin çift başlı ahlak silsilesiyim Fakültenin onur belgeli pejmürde bitlisi

Güneş doğarken bile; bedeninizin sol yanından hiç gitmiyorsa, hep mıhlanıp kalmışsa gözlerinizin en derin uykusunda, bedenini hayal edip duruyorsanız, özlemiyle kavga edip savaşıyorsanız, sevdalı gözlerle bakan geceler yaşıyorsanız nedensiz... Kırılgan, unutkan hallere düşüyorsa nefesiniz; elleriniz, kollarınız onu sarmak istiyorsa, hiç düşmediğiniz hallere düşüyorsanız, giden bütün yollarda aklınız onda kalıyorsa, oturduğunuz masada onun adını yazıp, kağıdı buruşturup atıyorsanız büyük bir heyecanla... Bir

...Kaç saat olmuştu evden çıkalı? Evden çıkmadan önce kafesi açıp kuşunu uçurdu. Bir ismi yoktu kuşun. Kuştu o. Kediyi sokağa bıraktı. Onun da bir adı yoktu. Kediydi o. Ölü balıkları toplayıp çöp kovasının içine attı. Onları bırakabileceği bir denizi yoktu. Öylece çıktı evden. Kalacak bir neden kalmamıştı. Derin bir nefes aldı. Menekşe kokuları denizin kokusuna karıştı. Elbisesini çıkardı, hardal sarısıydı elbisesi; severdi bu rengi. Denize doğru yürümeye başladı. Küçükken dinlediği başka bir masal geldi ak

Onu görmek zorlaşıyor, bedeninin, birlikte diktiğimiz bedenin dışına çıkıyor, o bedenin düşüncelerini bırakıyor, düşünceler üzerinden dökülüyor, benden uzaklaşıyor, yeni bir giysi dikiyor içinde benim olmadığım. Kayboluyor. Hem o, hem de ben. Beni duyumsamakta zorlanıyor. Sözcükler belleğinden siliniyor. Kayboluyor. Düşüncelerimizin hepsi kayboluyor. Aramıza başka düşünceler siniyor. Benim değil bunlar, onun da değil. Onu görmek zorlaşıyor, o kadar uzaklaşıyor ki bundan sonrasını duyamıyor.

Acılarla yoğrulmuş yaşanmışlıklarına; dürüstçe, cesurca ve samimiyetle neşter vurulmuş, şiddet mağduru iki kadının hayat hikâyesidir ‘Kadın ve Şiddet.’ Şiddet kadının kaderi değil, insanlık ayıbıdır. Şiddet hikâyelerinin artık son bulması ümidiyle, ayrım yapılmadan, kadın ve erkek el ele Kadına Şiddete Hayır!

Menekşe birkaç saat süren yolculuk boyunca, gökyüzüne bakıp düşünerek hayaller kurdu. Birden gökyüzündeki yıldızlar dikkatini çekti. Her bir yıldız gökyüzüne asılı bir fener gibiydi. Milyonlarca fener, üstelik de düşmüyorlar, diye düşündü. O an, bir yıldızın kaydığını fark etti. Hemen bir dilek tuttu. Henüz küçük bir çocukken kayan bir yıldız görürse dilek dilemesini söylemişlerdi büyükleri. Bir de, herkesin bir yıldızı olduğunu ve o kişi öldüğünde, yıldızının da kayarak yok olduğunu söylemişlerdi. Bu yüzde

Değil mi ki aşkının rengine kendisi karar vermişti, onun rengine boyalı gezmeliydi. O aşk kabının şeklini de almalıydı. Aşk onu ne güzel kendine döndermiş, kendine benzetmişti. … Aşk bir kör düğümdü. Ne güzel bir tarifti. Ucu içinde olan, açıldıkça yeniden dolaşan, iç içe geçmiş hayatlar manzumesi. Karmakarışık ama insanların her hâline razı olduğu bir düğüm. Yüreğin itiraz etmediği bu karışık hâli sevmek, aşktı. Boğumlarda boğulmak, nefesini içine alıp bir daha vermemek aşk yolcularının işiydi.

Bu kitapta yer alan makaleler, hemen hemen herkesin hayatının bir döneminde okuduğu kitapların roman kahramanlarını odağına alıyor. Semiramis Yağcıoğlu, Suat Derviş’in Suskun Kadınlarını, Orhan Kemal’in Murtaza’sını, Aziz Nesin’in Zübük’ünü, F.Scott Fitzgerald’ın Gatsby’sini Lawrence Durrell’in Justine’ini, Ernest Hemingway’in Robert Jordan’ını ve daha birçok kahramanı incelerken, eleştirel okumanın yapıçözümcü bir yol haritasını sunuyor. Bu kahramanların ayna karşısında varoluşsal bir endişeyle kendilerine

Ölümlü birinden doğmamış gibi Benim yanlışlarımı düzeltme Bu neyin cesareti Bizim sahiller denize diktir Böyle düz sahiller korkutur bizi Eski kabilelerin göçleri Uzak diyarlardan baskına gelir Tek gözlü korsanlar gibi

Her sabah ve her akşam aşkımı gizlediğim çiçekli şiirlerde buluşurum seninle, Hüznümün adresi yüreğimi dizelerle birleştiririm sen bilmezsin, duymazsın sesimi... Öyle anlar yaşarım ki bazen kelimelerin bile değeri kalmaz. Kapkara bir kuyuda boğulurum içimde kalan derin sızıyla birlikte. Bazen gün batımı kızıl çukurlara dalarım, yanarım yandıkça kanar içim. Cehennem çanları çalar kulaklarımda. Sabah olunca yosun gözlerinin hayaliyle uyanırım düşlerimden. Bir tılsım beklerim her şeyi geri çevirsin diye. Yani

Parmaklarımı sayıyordum. Her saydığımda belki bir parmağım eksik çıkarsa, eve dönmek için kendime bir bahane bulmuş olmanın sevincini yaşarım diye düşünüyordum. Oysa durup dururken parmaklarım eksik çıkacak değildi ya. Bunu ben de biliyordum. Eksik çıkarsa ne diyecektim? Bir parmağım düşmüş mü ya da bir parmağımı evde mi unutmuşum? İnsanların yüzlerine bakmıyordum, bakamıyordum, bakmak istemiyordum. Sokaklar bomboştu. İnsanlarla doluydu, adım atacak yer yoktu ama bomboştu.

''her karmaşık görünen birer aynadır sislerin ve gözlerin açık olmasına dayanır yüzeyine başını çevirenin kendini görmeyeceği ayna benzetmenin gerçek bir aracı olmadığı için her görünenin olamayacağı bir dünya kesinlikle bir sır olarak kalacaklar motor çarklarına döndüğü yaprakların tasavvurlardan şimdiye kadar bir çok şeyi arayanlar oldu sesinizi benzettim en onulmaz rüyalara kurgu olduğunu karşılarında duran şeylere söylerlerken yakaladım onları''

uzun boylu değilim uzun lafın kısası türünden ağzımda lafları yuvarlar dururum anlaşılmaz. yakışıklı ve bilge birilerine benzetse de birileri ben haddimi bilirim dalga geçerim kendimle. bir ayağım çukurda üstelik çukurda olan ayağımın baş parmağı kırık. nedenini bilmem ama kadınlar sever beni ama kadınların sezgisinin gücünü bilirim adamdan anlarlar, her ne kadar adamdan saymasam da kendimi.

Ah... Sen benim ömrümsün, gözlerin geçip giden günlerime götürdü beni... Selime Zekiye, binlerce hayallerle Nil Nehri kenarına gelmişti, bir merasimle nehre yaklaştı, başını kaldırıp Nil Nehri'nin eşsiz ihtişamına baktı, büyülenmişti. Birkaç dakika nehrin zarif akışını izledikten sonra, kederlenip olduğu yerde oturdu... Sonra krem rengindeki ayakkabılarını, elinin yardımıyla çıkarıp bir kenara attı. Sonra, yavaş bir şekilde ayaklarını dizlerine kadar usulca akan nehire koydu... Derin bir nefes aldık

Bilim ve felsefenin en temel sorunu "Öteki", özlemini duyduğumuz, ulaşmak istediğmiz üst kimlik arayışımızdır. Bu arayışın neden olduğu "öteki nevrozu" dengelenemediğinde, şizofren bir kimlik açığa çıkıyor. Golatkin`i bir gölge gibi izleyen, hayalet gibi etrafında uçuşan, "Öteki", tüm insanlığın günlük toplumsal yaşamında, hasta edici bir fren ya da geliştirici itici bir güçtür. Yayınevimizin isim babası olan Dostoyevski`nin "Öteki" romanının okurken, sanatın anlatım gücünün, bilimin ve felsefenin anlatım

İhanet, her toprakta ve her ruhta kolayca bulunabilen bir şeydir. İhaneti tetikleyen olgular saymakla bitmez. Fakat başat iki olguyu hemen çok rahat ifade edebiliriz: Güç ve aşk. Hamlet de ihanete dair ne ararsanız var. Ama Hamlet'i Hamlet yapan temel belirleyici etmen, şiir ve tiyatronun bütünleşip tek ve benzeriz bir tarz yaratmış olmasıdır. Hamlet ne başlı başına bir şiirdir ne de başlı başına bir tiyatro oyunu. Hamlet şiir ve tiyatronun sinerjisidir. Hamlet kolay kolay kimsenin beceremeyeceği bir y

Bir yalnızlık öyküsü bizimkisi Bir özlem Bir sevda türküsüdür Dal boyumuza bakarlar ya Kimseler bilmez içimizi (Arka kapak)

bir rüzgârın denizisin dalgalar sana ait köpükler sana bembeyaz kar sende beyaz beyaz

Bazı insanlar yaşadıkları çağa sığamazlar. Bazı sanatçılar aslında hiçbir çağa sığamazlar. Wirginia Woolf bizi kimi zaman aydınlık içindeki karanlığa, kimi zaman da karanlıktaki aydınlığa davet ediyor. Elbette kolay değil Woolf'un düşün dünyasına girmek. Zincirleri kırmak, tabuları yıkmak ve mevcut her düzene karşı ses yükseltmek gerekmekte. Karmaşık bir hikâyeyi tersten okudunuz mu hiç? Ya da yaşadığınız toplumdaki aksaklıkları herkesten daha sert, daha kararlı, daha korkusuz eleştirdiniz mi? Şayet şimdiye