Şiirden Romana Modern Öznenin Trajedisi Kısa Özet Ulaşılamamış meyvelerde kalsın hep aklın Başlangıç için iyidir Ama bilmelisin Her zaman birileri vardı Değme sözün uzanamayacağı Uçlarda gezen Zafer Demir Dostoyevski, duruma dikkat kesilmeniz ve karakteri hiç unutmamanız için, “Bitti!” dediğiniz yerde ‘işi’ bitirmez, sizi alır, insan ruhunun hiç tanımadığınız derinliklerine doğru sürükler. (…) Sizinle kedinin fareyle oynadığı gibi oynar, roman boyunca çevrenizde sürekli dolanıp durur v

Rica ediyorum anneme iyice bakın. Burada, kürsüde duran bu kolinin içinde yaşıyor zavallı. Bakın başıyla size selam veriyor. Ne dediğini anlayamazsınız, boşuna çabalamayın çünkü dili çürüyerek düştü, tek bir dişi bile kalmadı. Sanırım şu an bir gırtlağı da yok. Sürekli boğulur gibi sesler çıkaran bir anneyi kolide yaşatmak nasıl bir işkencedir bilir misiniz? Kendi eriyerek öyle küçüldü ki onu ancak böyle taşıyabiliyorum. Kolinin dışındaki poşete gelince, annemden düşen kurtlar ve sıvılar etrafa yayılmasın d

O gece ana kız kucak kucağa uyudular tek kişilik hasta yatağında. Bu, Heşin’in çok uzun süredir özlemini çektiği bir kucaklaşmaydı… Tek kişilik hasta yatağında iyileşmesi gereken iki kişi vardı aslında. İkisi de görme kaybı yaşıyordu. Heşin birkaç gün önce görme kaybı yaşamaya başlamıştı ama Elif görme yetisini kaybedeli çok olmuştu. Kızlarının kişilik, kimlik ve yaşamları üzerine kurduğu tahakkümle kendini güçlü hissediyordu. Elif’in takındığı bu tutumun, aslında çocukluğundan beri hayatında olan erkekleri

Resul, ihtiyara olan ilgisini kaybediyor artık, başını kaldırıp ırmağa bakıyor. Bir yılan gibi kıvrılıp gelen, her dilden hikâyelerle beslenip toprağın kuruyan yüzeyinde bir dilek ağacı gibi uzanan, tüm iyilerin ve kötülerin tek muradı olan Dicle’nin sesi ihtiyarın sesini bastırıyor. Yüce anlatıcının, kaynağında hırçın olan ve yol aldıkça yorgun bir dervişe dönüşen Dicle’nin, sesi bir ezgi gibi içine doluyor Resul’ün. Bu yüzden Bağdat’a kızgın değil Resul, ihtiyara da öyle, Nesimi’yi zindanlarında bir yıl b

Bermal yalnızca bir roman değildir. Aynı ülkenin farklı bölgelerindeki yaşamların anlayış farklılıklarını anlatması adına önemlidir. Erkekler, kadınlar, çocuklar, akraba ilişkileri, evliliklerdeki mağduriyetler ve asırlar boyu insan haklarını ihlal eden anlayışların tümüne ayna tutuyor bu roman. ... On iki bin yıllık bulutlar bir yağsa rahatlasa her yanı paklasa duyulur mu Bermal'in sesi... (Arka kapak)

Kitap Tanıtım Yazısı : Mustafa Ünver, şairliği yanında öykü ve deneme alanında da ürünler vermiş bir yazardır. Şiir ve edebiyat üzerine düşünce üretiyor. Ele aldığı konulara cesurca yaklaşıyor. Düşünce ve eylem birlikteliğinden şaşmıyor. “Saçlarım Sırma Olmasın Ben Ölünce” Ünver’in çeşitli yerlerde yayımladığı yazılarını bir araya getirilmesinden oluşuyor. Yazarlık serüveninin düşünsel gelişimini, gördüklerini ve okuduklarını açıkça ortaya seren Ünver, okuyuculara denemenin eşsiz lezzetini sunuyor. Şiirs

The author relates stories of everyday life in a small Turkish village where he has lived with his German wife “Die Frau” for two decades. His writing and the illustrations display a profound love of his and Die Frau’s adopted homeland and a deep appreciation of the absurdity of life in general and life in a small village in particular. Told with great humour and with occasional outbursts of pathos. Meet Nearly Normal Nuri and his brothers, Chicken Çetin [“Don’t even ask!”] and the White Settlers of a small

On birinci sigaramı içiyorum şimdi Balkonda renkli iç çamaşırları ve havlular Karşı komşum Âdem amca Köşeye saklanmış sigara içiyor yine Babam dün gece Yeşilçam filminden etkilenmiş Anamı satan ben Babamı satan ben Diye çıkıyor evin merdivenlerini Yüzünde her zamankinden farklı bir ifade Bu sefer kumarda kazandım diye sarılıyor boynuma Yirmi yıldır hayatımdaki en büyük değişiklik Babamın kumarda kazanması oluyor.

Çocukluk hayalleri unutulmaz. Nereye gitseniz, bu hayaller sizi peşinizden sürükler. Gölgeniz gibi sizi takip eder. Çocukluk anıları masumdur, çiğnenmemiş kar örtüsünü andırır. Duru bir su gibidir. O hayallere daldığınızda çocukluk yıllarının o kirlenmemiş saatlerine gidersiniz. Bir gün beyaz atlı prens olursunuz, diğer gün yoksullara yardım eden, adalet dağıtan bir şövalye...

İnsan kimdi, neye benzerdi? Tepesi attığında ayıyı andırıp anlaşılmaz naralar atabiliyordu. Aslında dağdan, taştan kopup sabit köyler inşa etikten sonra bozulmuştu. Güneşi, ayı sihirle kutsayan insan göksel bir tanrıya bağlandıktan sonra sevgisini paylaşamadığından mı bunca cinayet işliyordu? İnsan kimdi ve nasıl insanlaşmıştı? Günahlarından, kirlerinden arındırılmış birine insan denebilir miydi? Tilki başını boşlukta birkaç kez salladı. Günahlarından, kirlerinden arındırılmış birine “İnsan denemezdi!” İnsa

Aziz, öteki dünyada ölümün olmadığını düşünmek bile istemiyordu. Bir eli yağda bir eli balda olsa bile, hizmetine yetmiş değil, yüz yetmiş huri verilse bile yaşamın olduğu yerde acının hazdan bin kat fazla olduğunu biliyordu. Bu nedenle kendini ölümsüzleştireceğini düşündüğü romanı bitirmeden öldü.

“Sevgili ölüm. Yerin yurdun burası senin. Burada kal, hoş bırak başımızı…”

Neylersin, güneş herkesi iyi ısıtmaz. Her insanın tuttuğu bir yol, o yolda da yığınla taş olur. Umudu tükenmeyen için taşları temizlemek bir işten sayılmaz. Esas umutsuz olan için zor, her taş koca bir dağa dönüşür o vakit. Mücadele, başarının sihirli gücüdür. Umut ile mücadele bir araya geldi mi hayatı vazgeçilmez ve anlamlı kılar. Hele umut, umudu olmayan bir hayattan daha değersiz ne olabilir?

Bütün bunları bir yeraltı dünyasından yazıyorum sunduğun şarap gönül tasından gönül tasıma insan mutfağa girer ya önce kabına sen de kalbimden girdin bana

Hep birlikte bir ‘yol’daydık. Beraber yürüdüğüm bu insanların, bir yandan zaaf ve yürekli yanlarını fark ediyor, diğer yandan ortak amaçlar adına el ele sürüklendiğimiz ve mevcut dünyanın pisliklerini yıkayacağına inandığımız bir nehirde âdeta hep birlikte yüzüyorduk. Akıntının fazla olduğu yerlerde zaman zaman kontrolü kaybetsek de, bu suların dışında geleceğin ve güzelliklerin var olmayacağına inanıyorduk. Önümüzde, bizi bekleyen sivri kayalar vardı ve akıntıya kapılıp yüksek bir şelaleden düşmek belki ka

Bazı meslekler gözlem yapmaya uygundur. Eczacılık bunlardan biridir. Şehirler ilkleri yaşarken insanlara çokça malzemeler verebilir. Gerek eğitimiyle gerek gözlem ve sorunlara yaklaşım noktasında pratik çözümleriyle verdiği mücadelenin öyküsel akışını sade bir dille kaleme alan Eczacı Mahmut Siyahhan, anılarına dair anlatısıyla bazen güldürürken bazen hüzünlendiriyor. Bu çalışmadaki her konunun okura aynı heyecanı yüklediğini Siverek gibi kadim bir şehrin ve İstanbul gibi metropoldeki hastaların ruh hâlleri

Ölümün kol gezdiği yerde ağır göz kapakları hayatın hızlı kan akışı, derisinde açık yarası şimdi insanlar diken üstünde yürüyorlar “ölümlerden yaşama” -ya sonra…

Annemin sığınaksız ezeli sakar vasisi Babamın ayağında eğreti duran, rutubetli yırtık terliği Ağabeyimin ‘familyanın değişiği’ diye sevdiği Tanrı’nın başı secdeye varmamış dilsiz fahişesi diye yerdiğiyim Aşkın robdöşambrlı kedisi Klinik psikiyatrinin iflah olmaz cezai ehliyetsizi Mahallenin çift başlı ahlak silsilesiyim Fakültenin onur belgeli pejmürde bitlisi

Güneş doğarken bile; bedeninizin sol yanından hiç gitmiyorsa, hep mıhlanıp kalmışsa gözlerinizin en derin uykusunda, bedenini hayal edip duruyorsanız, özlemiyle kavga edip savaşıyorsanız, sevdalı gözlerle bakan geceler yaşıyorsanız nedensiz... Kırılgan, unutkan hallere düşüyorsa nefesiniz; elleriniz, kollarınız onu sarmak istiyorsa, hiç düşmediğiniz hallere düşüyorsanız, giden bütün yollarda aklınız onda kalıyorsa, oturduğunuz masada onun adını yazıp, kağıdı buruşturup atıyorsanız büyük bir heyecanla... Bir

...Kaç saat olmuştu evden çıkalı? Evden çıkmadan önce kafesi açıp kuşunu uçurdu. Bir ismi yoktu kuşun. Kuştu o. Kediyi sokağa bıraktı. Onun da bir adı yoktu. Kediydi o. Ölü balıkları toplayıp çöp kovasının içine attı. Onları bırakabileceği bir denizi yoktu. Öylece çıktı evden. Kalacak bir neden kalmamıştı. Derin bir nefes aldı. Menekşe kokuları denizin kokusuna karıştı. Elbisesini çıkardı, hardal sarısıydı elbisesi; severdi bu rengi. Denize doğru yürümeye başladı. Küçükken dinlediği başka bir masal geldi ak